Ronda, Caminito del Rey en Cádiz

Deel 4: Ronda, Caminito del Rey en Cadiz
Maandag 18 maart
Zoef, op de fiets de heuvel af voor een “sightseeing” van de puento nuevo in Ronda, de stad die gebouwd is op een diepe kloof met daaroverheen deze oude-nieuwe brug, een waar stukje ambachtelijk werk in die tijd! Het is er gezellig en boordevol toeristen.
Terug de heuvel weer op is een hele kuif, onze elektrische “stellaatjes” verliezen in no time twee van hun vijf vol-leeg blokjes dus mogen meteen weer aan de stroompaal in de campergarage.
s’Avonds gaan we (met veiligheidshesjes aan) nog eens heen en weer naar het stadje, nu speciaal voor de fraai verlichte brug.

Dinsdag 19 maart starten we rustig op en na een bezoek aan de supermarkt om te fourageren en alle voorraden weer aan te vullen rijden we richting Ardales. Daar kunnen we de Caminito del Rey oftewel het koningspad bezoeken/lopen. Ik heb afgelopen winter al heel veel sites hierover bezocht op internet en behalve spectaculaire beelden en een onduidelijke ticketsite vind je eigenlijk niks over WAAR precies de ingang is en of je er ook kunt PARKEREN. Na één keer helemaal fout te rijden kunnen we na 15 kilometer keren en uiteindelijk komen we via een smalle bergweg bij een restaurant waar de te voet begaanbare toegangsweg schijnt te liggen. Maar het is er loeidruk en
vol met langs de kant van de smalle weg geparkeerde auto’s. En als we heel eventjes op een busstrook gaan staan om ons te oriënteren komt er een luid toeterende bus aan met een chauffeur die duidelijk kwaad is en ons gebaard om op te zouten…..tja en dan moet je dus als de wiedeweerga je camper van 7 meter zien te draaien op een bergweg! Nou, ik kan dat nu, HÂH! Uit pure euforie over dit huzarenstukje werp ik de boze buschauffeur een kushandje toe maar hij kijkt broeierig boos terug, niet echt representatief voor alle vriendelijke Spanjaarden die we tot nu toe zijn tegen gekomen! We rijden weer n stukje de berg af en zien een pad dat naar een stuwmeer leidt waar al twee campers staan. Mooi zo, dat wordt de komende nacht ons logeeradres. ’s Nachts is het er nog donkerder dan donker op de prachtige sterrenhemel en de volle maan na, een van onze mooiste plekjes deze reis!

Woensdag 20 maart…..feest vandaag want:
precies 36 jaar geleden, in 1983, vroeg Peter me of ik “met hem wilde lopen” en ik zei ja!
De wekker gaat al om 07.00u en na een plens koud water hier en daar kleden we ons rap aan en rijden met ons wagentje de berg weer op. Zo, nu is er bijna nog niemand en vlak bij de entree vinden we een geknipt plekje voor ons reismobiel! Nog even een ontbijtje en dan gaan we snel op pad, we hebben namelijk geen tickets, via de site waren die er alleen maar met gids en dat willen we niet. Het is een bergachtig pad van ongeveer 4,8 km (uurtje lopen) en dan komen we pas bij de werkelijke entree. We vragen of er nog twee losse kaartjes te krijgen zijn en die zijn er wel maar dan moeten we eerst wachten tot er een shift komt zonder gids en met een paar plekjes over. Alles gaat hier in groepjes naar binnen, per 50 a 60 personen, met groene en gele helmen voor de be-gidste groepen, rode helmen voor de security mannetjes en witte helmen voor de solo-gangers zonder gids zoals wij. Na ongeveer drie kwartier wachten en ons vermaken met kijken naar alle TUI, Corendon en andere busladingen toeristen (haha dat zijn we zelf ook natuurlijk!) krijgen we een seintje en mogen we erin, JOEPIE!!!! Na veiligheidsinstructie en ontvangen van (de witte) helm starten we dit bijzondere wandeltraject van 3km. Oorspronkelijk werd dit pad gebruikt voor het vervoer van goederen tussen Alora en Campillos door de El Chorro kloof voor de bouw van energiecentrales. Na tientallen jaren was het pad aardig vervallen en kreeg de bedenkelijk titel van “gevaarlijkste wandelpad van Europa” Daar kwamen na sluiting van het pad in 1992 toch thrillseekers op af waarbij een vijftal de dood vonden tijdens het klimmen en klauteren over het slechte pad. In 2014 is met behulp van de stad Malaga en de autonome overheid van Andalucië gestart met de renovatie (totale kosten inclusief infrastructuur 5,5 miljoen!) Het is nu misschien niet meer zo avontuurlijk als toen maar minstens nog zo spectaculair! Het pad ligt zo’n 100 meter boven de Rio Guadalhorce die je HOORT en onder je door ZIET razen door het ravijn en na elke bocht krijgen we een nieuw weergaloos uitzicht. Diegene die Facebook hebben kunnen een kort filmpje zien bij mijn profiel. Hier en daar moeten we behoorlijk wat trappetjes op en af en aan het eind wacht ons een wiebelende hangbrug met stalen roostervloer. Peter, die hoogtevrees heeft houdt zich hier goed vast aan de stalen leuning (voor de rest ging het hartstikke goed!). Wat een geweldige ervaring om op deze, voor ons speciale dag, dit pad te lopen. Mochten jullie ooit in de buurt van Malaga zijn, zeker een aanrader, de Caminito del Rey!
Omdat het pad eenrichting is stappen we bij het eindpunt in de klaarstaande bus en betalen € 1,55 pp voor de terugreis naar het beginpunt. Onderweg raken we in gesprek met een Nederlands stel dat nog moet beginnen aan de tocht…en bij aankomst bij het startpunt wijs ik ze nog even de weg naar het pad…..als ik me omdraai zie ik Peter nergens……oeps, vergeten dat hij misselijk wordt in de bus….ja hoor, …. daar hangt hij over het randje van de vangrail, wit weggetrokken, och arme ziel…….Na een kopje thee gaat het weer en rijden we weer terug naar het mooie plekje aan het stuwmeer voor nog een nachtje “sterren kijken”.
Donderdag 21 maart een autodagrijden naar El Puerto de Santa Maria
Vrijdag 22 maart hebben we nog steeds wandel-spierpijn (ik vooral mijn bilspieren en heupen!) en wandelen we wat rond langs de boulevard en scoren een plattegrond van Cadiz en een tijdtabel van de ferry.
Zaterdag 23 maart
Elke dag een nieuw avontuur!
We stappen met korte broek op de fiets maar zijn zo verstandig een vestje mee te nemen voor op de boot…..het waait flink en we willen -inclusief fiets- met de catamaran meevaren van El Puerto de Santa Maria in 50 minuten naar Cádiz, een oude havenstad. We zijn ruim op tijd en de fietsen mogen mee, ze worden benedendeks vastgesjord (is dat nodig?) en wij gaan lekker bovendeks in het zonnetje zitten…
Sapperloot, windkracht zes op de Adriatische zee…..de boot stampt en schudt, zilt water sproeit in ons gezicht en uit mijn ooghoek zie ik onze fietsen vrolijk stuiteren in de touwen…..
En ik heb absoluut geen zeebenen! Ben ooit n keer met Joke van de Hoek(van Holland) naar Hull gevaren en dat was absoluut geen succes en zelfs op de pont naar Gouderak word ik al zeeziek!
….dus bevend en boerend haal ik de overkant van de baai. Met Peter gaat het goed denk ik nog…..maar nee, die hangt op t laatst toch nog over de reling, lichtgroen gekleurd……
De stad Cádiz is prachtig, we beklimmen de “la Torre Tavira” en overzien met wapperende haren alle daken en de wijde omgeving. En omdat het hengsel van mijn ooit in Duitsland gekochte vakantietas het na 20 jaar begeeft moet ik wel die leuke tas bij dat oude vrouwtje op de markt kopen voor €12,00! Tja, maar dan, we zien er allebei een beetje tegen op, is het tijd om ons te melden voor de terugtocht……….aangekomen bij de cruise-terminal wordt ons verteld dat het inmiddels zo hard waait dat de catamaran niet meer kan varen en er is een bus gecharterd.
Uhh, ja, maar onze fietsen dan sputteren we…hoppa, die worden onder in het bagageruim geflikkerd en wij mogen voorin, net achter de chauffeur. Gelukkig gaat dat dit keer goed voor Peter en na een uur staan we weer op onze camping om bij te komen van dit avontuur!